Op zoek in Uruguay

Strategisch gepositioneerd tussen Argentinië en Brazilië ligt Uruguay, het op één na het kleinste land van Zuid Amerika. We hebben nog twee weken te gaan tot Carnaval in Rio de Janeiro, dus steken we in een weekje door Uruguay en gaan we op zoek naar de hoogtepunten.

Na het prachtige weer afgelopen week begint het te regenen in Buenos Aires. De kraan gaat volledig open en we nemen snel een taxi naar de haven waar onze ferry rond het middaguur zou vertrekken. Helaas, door de regen is deze ruim twee uur vertraagd. Als we uren later op onze eerste Uruguayaanse bestemming Colonia del Sacramento aankomen, zoeken we snel een hostel, al is dat een lastigere opgave dan gedacht. Prijzen, zelfs van de simpelste hostels, zijn behoorlijk hoog. Uiteindelijk vinden we iets betaalbaars. Op advies van Tijs en Jacqueline gaan we voor een late lunch naar een adres waar ze de lekkerste chivito, een typisch broodje met vlees, serveren. Een broodje vol vlees, kaas, ei en wat al niet meer; een hartaanval op een broodje, comfort food op zijn top.

Colonia is de oudste Portugese nederzetting van het land en werd gebruikt als handelspost op de smokkelroute naar Buenos Aires. Het vestigingsstadje wordt geadverteerd als een betoverend mooie plek, met oude stadsmuren, prachtige oude straatjes en huizen en klassieke auto’s zoals je ze kent uit de foto’s van Havana. Wij zien echter een gemoderniseerde stad, waar vrijwel elk koloniaal huis een restaurant is en de oude auto’s simpelweg reclameborden zijn voor diezelfde eetgelegenheden Er wordt duidelijk gemikt op een andere doelgroep want bij het zien van de prijzen besluiten we zelf een pasta te maken in het hostel. Als het ’s avonds stopt met regenen, en de straatlantarens de glimmende stenen straten verlichten, kunnen we de stad op z’n best vastleggen en voelen we een klein beetje de charme van de stad.

Na ons korte bezoek aan Colonia gaan we snel door naar Montevideo, de hoofdstad van Uruguay en volgens onze Lonely Planet een “vibrant, eclectic place with a rich cultural life”. Klinkt als een stad die we gezien moeten hebben! Het weer is gelukkig beter, en op het advies van dezelfde reisgids bezoeken we Mercado del Puerto, een markthal geheel gewijd aan asado, een Latijns Amerikaanse BBQ. Hier lunchen we aan de bar met heerlijk gegrild vlees. Het is niet veel dat we eten, maar toch moeten we ruim 30 euro afrekenen voor ons eten en het biertje. Ook het doen van onze was lijkt een prijzige aangelegenheid, er wordt met een glimlach ruim zestien euro gevraagd voor een trommeltje vol. Voor dat geld kun je in Nederland een pak laten stomen!

Elke 29e van de maand wordt er in Uruguay traditioneel gnocchi gegeten, en wij doen uiteraard mee. Dit is van oudsher de laatste dag voordat men salaris krijgt en, gezien de hoge prijzen, is gnocchi het enige dat ze nog kunnen betalen. Later bekijken we een voetbalwedstrijd met enthousiaste Uruguayanen op het plein tegen Peru. Uruguay wint met 2-1 en de gehele stad juicht. Een dag later gaan we ‘s avonds naar een Tangoshow in de stad. De tango is hier een stuk moderner dan in Argentinië met veel high kicks en de danseres wordt regelmatig hoog in de lucht gegooid. Weinig traditioneel, maar spectaculair is het wel. Ook hier schrikken we van de rekening, maar dat went. We hebben genoten van de stad en daar gaat het om.

Montevideo is een grote, moderne stad met een prima infrastructuur, veel vriendelijke en behulpzame mensen en een goede sfeer. De hoge prijzen gooien echter roet in het eten. Waar je aan de Champs de Elysee in Parijs nog weg kan komen met een simpele cappuccino voor 5 euro, voelt het in Montevideo aan als afzetterij. Na twee nachten houden we het voor gezien en gaan we verder op zoek, naar het noordoosten, op zoek naar de beroemde afgelegen stranden van Uruguay.

Een van de bekendste stranden van Uruguay is Cabo Polonio, een vissersdorpje afgesloten van de buitenwereld door hoge duinen. Er is vrijwel geen elektriciteit of internet en er lopen geen wegen heen. Om er te komen moet je met een soort buggy worden gebracht. Tevens woont er een kolonie zeehonden en komen pinguïns jaarlijks in februari of maart hier overwinteren. Deze idyllische plek bleef lang onopgemerkt, en staat nog niet groots in de Lonely Planet, maar de massa’s backpackers hebben het inmiddels gevonden. Informerend naar een bedje mogen we in een hostel verblijven voor 160 dollar per nacht! Prive kamer, dat dan weer wel, maar dat hebben we er niet voor over. Uruguay heeft honderden kilometers strand en uiteindelijk vinden we La Pedrera, van de gebaande paden af en heerlijk rustig en relaxed. Hier verblijven we een paar dagen aan het strand, genietend van het mooie weer en de heerlijke stranden.

’s Avonds in het hostel mogen we meedoen met de backyard asado. De vriendelijke medewerker van het hostel legt ons uit hoe het werkt. Zijn ouders zijn voor het weekend overgekomen, vader is dokter en moeder vinoloog. We proeven één van de fijnste wijnen uit Uruguay en schamen voor ons eigen goedkope literpak. Ook de volgende dag bevinden we ons weer op het strand en ’s avonds aan een kampvuur met zingende mensen. Langzaam vinden we waar we naar op zoek waren: de hoogtepunten van Uruguay zijn niet de steden of het landschap, niet de cultuur of de natuur en zelfs niet de stranden. Het zijn maar de mensen die Uruguay bijzonder maken! Nog nergens voelen we ons zo op ons gemak als hier. In de bus, op straat of aan het strand, iedereen heeft oprechte interesse in ons, waar we vandaan komen en wil ons graag helpen. En die vriendelijkheid kost niks en is onbetaalbaar!

Inmiddels zijn we de grens met Brazilë overgestoken, zoals je kunt zien op ons kaartje. Dank jullie wel voor alle reacties en tot de volgende keer.

Liefs,
Carlijn en Teun