Geen stilte in de Amazone

Een bezoekje aan de Amazone hoort natuurlijk bij een reis door Zuid Amerika. Het is een onvoorstelbaar groot regenwoud verdeeld over negen verschillende landen. In totaal behoort zo’n 7 miljoen vierkante kilometer tot de Amazone en is daarmee bijna zo groot als Europa. Het gebied kent dichte jungles en moerassen en ongeveer één vijfde van de totale zuurstof op aarde wordt hier geproduceerd. De Amazone wordt ook wel de longen van de wereld genoemd. Slechts 5% van de Amazone ligt in Bolivia, maar voor ons is dit de eerste kennismaking met het reusachtige regenwoud. Vanaf La Paz trekken we eropuit om de Boliviaanse Amazone te verkennen, maar niet voordat we onze adrenaline laten oplopen door met een mountainbike van de World’s most dangerous road af te dalen!

Er gaan tientallen verhalen de ronde over de World’s most dangerous road, ook wel liefkozend Death Road genoemd. In het ravijn vallende toeristen, vervelende ongelukken en ander leed… De feiten zijn zowel angstaanjagend als geruststellend. Jaren geleden was dit de belangrijkste weg tussen La Paz en Coroico en veel verkeer ging over deze niet geasfalteerde, drie-en-een-halve meter brede tweerichtingsweg. Jaarlijks vielen er gemiddeld 26 voertuigen van de weg af in het ravijn en vaak waren dat helaas zware bussen en vrachtwagens. Hiermee verkreeg de weg zijn beroemde status als de gevaarlijkste weg ter wereld. Inmiddels is er een nieuwe weg aangelegd en wordt de oude Death Road vooral gebruikt voor fietsers en toeristenbussen. Tot zo ver de geruststelling, want er is ook vervelender nieuws. Diverse toeristen zijn de afgelopen jaren op de Death Road omgekomen, voornamelijk roekeloze fietsers die te hard door de bocht willen en de controle verliezen. De afdaling is in cijfers ook beangstigend: de start is op 4800m hoogte en de finish op 1300m nabij Coroico. Toch gaan we de uitdaging aan en zoeven we met de fiets door het prachtige landschap en langs angstaanjagende afgronden. En we overleven het uiteraard, en dat verdient een t-shirt!

Vanaf Coroico nemen we de bus en die is minstens zo angstaanjagend als de fietstocht. Langs smalle bergweggetjes laat de bus het Andesgebergte in ruim 14 uur achter zich en gaat de Amazone in, naar Rurrenabaque, de opstapplaats voor Amazone avonturen. Vanaf Rurrenabaque kun je grofweg twee kanten op: naar het nationale park Madidi en naar het moerasgebied Pampas. Wij beginnen in Madidi, drie dagen wandelen door de dichte jungle en slapen in een lodge. Het is laagseizoen en we zijn de enige twee personen in de lodge, wat ons het gevoel van een privétocht geeft. Gedurende de hele dag, en nacht, zoemen en krijsen miljoenen krekels en andere insecten zodat er geen moment van stilte is. Soms lijkt het wel of er een alarm afgaat, zoveel geluid kunnen ze maken! En overal om je heen hoor je andere geluiden, het geklepper van tropische vogels, het gebrom van wilde zwijnen, het geschreeuw van aapjes en het geritsel van diverse dieren over de met een bladerdeken bedekte bodem. De dieren zien is een heel ander verhaal. In tegenstelling tot op de Galapagos eilanden, waar de dieren eigenlijk geen natuurlijke vijanden kennen en ze daardoor gemakkelijk te zien zijn, verstoppen de dieren in de jungle zich goed.

In het moerasgebied Pampas zijn wilde dieren gemakkelijker te spotten. Na een hobbelige jeeprit met 6 andere toeristen (hier geen privéservice) stappen we op onze kleine moerasboot. We zijn de bocht nog niet om of we horen niet alleen de dieren, maar zien ze ook in overvloed! Witte reigers, schildpadden, piranha’s, kingfishers, paradijsvogels, verschillende soorten aapjes en nog veel meer! ’s Avonds gaan we op zoek naar krokodillen en alligators. Als we met onze zaklampen over het water schijnen lichten hier en daar oranje krokodillenogen op, erg griezelig… Een diersoort uniek voor de Amazone is de roze rivierdolfijn. Deze dolfijn houdt er van om te spelen, en zwemmende toeristen zijn natuurlijk ideaal. Een van de dieren die we niet hebben mogen zien is de Anaconda. Na een 3-urige wandeltocht waarbij we tot aan onze navels in het moeras hebben gezeten, geeft onze gids Rosaurus het toch echt op. “No anaconda today”. En we druipen met wat extra muggenbulten en een heerlijke moerasgeur om ons heen af, terug naar onze lodge en later terug met het vliegtuig naar La Paz.

Terug in La Paz is het relaxed, geen hitte en muggen dankzij de hoogte, want dat is ons toch wel bijgebleven; continu zweten en krabben in de stilteloze Amazone. Tot snel maar weer!

Liefs Carlijn en Teun