Het rode zand laten we achter ons en gaan op weg naar wat verkoeling. Mooie rotsformaties zijn tof, bedenk je wel dat het hier in de woestijn dagelijks 95 graden Fahrenheit is (35 graden Celsius). En dan komt er ook nog eens een hittegolf aan die de temperaturen tot over de 100 zal jagen. Een heel ander punt is de kinderen. Waar wij het fijn vinden om dagelijks flink te wandelen, veel natuur te zien en de temperatuur voor lief te nemen, willen de kids ook zwemmen en speeltuinen. Kortom, we reizen door naar het noorden, richting Salt Lake City, en we gaan op zoek naar een ander ritme.
Op Carlijn’s Spotify playlist staat muziek om in de stemming te komen, Amerikaanse bands en country muziek. Maar we luisteren regelmatig ook de radio als we rijden, en die is hier heel lokaal. Country nummers waarin duidelijke teksten worden gezongen: “God is great, beer is good, people are crazy”, dan weet je dat. De reclames die worden uitgezonden zijn lokaal en gaan bijvoorbeeld over een tweedehands autoverkoper in Provo of een restaurant langs de Interstate 15. Grappig om te luisteren totdat er een reclame voorbij komt over een rodeo in Eagle Mountain, zou het op de route liggen? Eagle Mountain blijkt vlak onder Salt Lake City te liggen en voordat we het weten navigeren we naar een campsite in de hoop dat er plek is. We vinden een plekje in een park, samen met een andere kampeerder in een tent (die komen we niet veel tegen) zijn we de enige.
Bij de rodeo is het druk, vooral met pick-up trucks. Als we bij de parkeerplek aankomen vraagt een vriendelijke jongen of we toevallig deelnemers zijn. Nee, maar als we het parkeerterrein zien snappen we waarom. Alle deelnemers hebben gigantische trailers en campers bij zich en wij (publiek) moeten tussen de pick-ups staan. Er wordt een mooi plekje voor ons gezocht en al snel worden we van alle kanten bekeken, er komen blijkbaar niet veel toeristen op deze rodeo af. Als we vertellen bij de kassa dat we uit Nederland komen is er nog meer interesse en met enthousiasme worden we naar de tribunes geleid.
De rodeo bestaat uit een achttal disciplines, van op bokkende paarden rijden tot rondjes rennen rondom barrels. Kinderen mogen op een bokkend schaap rijden (!) en tientallen kinderen mogen tegelijk achter een doodsbang kalf aanrennen die vol is geplakt met geld (!!). Het hoogtepunt is het rijden op volwassen stieren en daar minimaal acht seconde op blijven zitten. Regelmatig gebeuren er ongelukken en de ambulance staat al klaar. Gelukkig maken wij geen grote ongelukken mee. In Nederland zouden dierenwelzijnsorganisaties dit allang hebben aangekaart, maar hier is het puur Amerikaans vermaak. Wat ook Amerikaans is, is de hoeveelheid sponsoren die te pas en te onpas genoemd worden. Een rodeo-clown vermaakt het publiek tussen de disciplines door en voor we het weten wordt er omgeroepen dat er mensen uit Nederland aanwezig zijn. De rodeo-clown vindt ons snel, inclusief de cameracrew, en we verschijnen in een tankstation-reclame op het grote scherm. Als dank krijgen we een tankpas mee. Amerikaanser dan dit wordt het niet!
Na een avondje Rodeo rijden we verder naar een RV Park nabij Salt Lake City. Dit is de Mormonen variant van Vaticaanstad. Op Temple Square staan diverse Mormoon-kerken (helaas een aantal sinds 2020 in de steigers voor renovatie) en op iedere hoek een missionaris om je te helpen of een stukje geschiedenis te vertellen. Gelukkig zijn ze niet opdringerig en willen ze vooral aardig gevonden en geaccepteerd worden. Bovendien, we hebben de boodschap over God al via de radio meegekregen op de lokale zender. De Mormonen hebben nog veel invloed in de stad en religie is nog steeds belangrijk, maar Salt Lake City is inmiddels ook overstroomd met brouwerijcafétjes, yogaclubs en regenboogvlaggen. Om aan de wensen van de kids tegemoet te komen en aan de hitte te ontsnappen bezoeken we naast het centrum ook een park met waterspeeltuin, een ontdekmuseum en het Natural History Museum of Utah (vanwege de Dinosaurusbotten). De camping heeft een heerlijk zwembad en ’s avonds leren we smores maken met andere kinderen en campinggasten.
Dat kamperen hier is een beetje anders dan wat we gewend zijn, wisten we al. Toch verbazen we ons regelmatig over de sleurhutten die we hier tegenkomen. Sommigen rijden zelfs een volwaardige vrachtwagen om hun caravan mee te nemen! Combinaties van 60 ft (ruim 18 meter) of langer komen dan ook voor. Wat we aan het RV Park in Salt Lake jammer vinden is waar er hier om geadverteerd wordt. Trots meldt te website dat het gemakkelijk te bereiken is want direct langs de snelweg (en dat hoor je), dat er alleen maar pull through sites zijn (dus een weg aan beide kanten van je plek) en er ruimte is voor rigs van 65 ft (dus hele brede wegen). Die gekke Amerikanen toch met hun bigger is better mentaliteit. We bakken een goede Ribeye steak en trekken een biertje open. En dan popt het liedje weer in ons hoofd: “God is great, beer is good, people are crazy”.
Voordat we het doorhebben, is er alweer bijna een week voorbij. Een week zonder nationale parken, bossen of bijzondere rotsformaties. Een week zonder natuurlijke hoogtepunten maar wel met uitslapen (we trekken tegenwoordig door tot 8:30u), airco, zwemmen, spelen en de soms harde wind laat de temperatuur hier kouder aanvoelen, ook al is het een keurige 93 graden. Tot snel!
Veel Liefs,
Carlijn en Teun
Wat een verhaal! Jullie waren zelf de attractie! Geniet nog van jullie avontuur!
Leuk om zo mee te kunnen genieten van jullie avonturen! En zelfs een kerk aangedaan joh, zo komen we zelfs op afstand nader tot elkaar 😉 Een nieuwe week staat alweer voor de deur: veel plezier met elkaar!