‘Dude Ranches’ op de route naar Bryce en Zion

De term ‘Dude Ranch’ hoorden we in Grand Teton voor het eerst van een ranger. Het waren ranches die lang geleden rijke toeristen (mannen) rondleidden in de natuur. Ze gingen paardrijden, lasso werpen en deden andere stoere activiteiten, maar het ging vooral om de jacht. Jagen op wolven, moose, elk en zelfs beren. Op de route van Yellowstone naar Bryce Canyon zijn er veel ranches en sommige van hen cateren ook aan toeristen van nu. En we gaan er bij een paar op bezoek.

Laten we beginnen bij het concept ranch, want een vertaling naar ‘boerderij’ is iets te kort door de bocht. Het zijn landgoederen van tientallen tot soms honderden hectaren groot. Vaak houden ze duizenden koeien en die lopen grotendeels vrij rond in de natuur. Daarom zijn er cowboys om de koeien naar de juiste plek te begeleiden en als ze groot zijn gaan ze naar de slacht. Er wonen vaak meerdere generaties op een ranch en het personeel (o.a. de cowboys) heeft er vaak ook een hut. En met al deze ruimte kun je uiteraard tegenwoordig wat bijverdienen door naast koeien ook toeristen te houden. Sommige ranches hebben het hele boerenleven vaarwel gezegd en zich volledig gestort op het toerisme, al houden sommige nog wat paarden, schapen of koeien achter de hand. Dat ziet er in ieder geval wat authentieker uit!

We leggen behoorlijke afstanden af, dus splitsen we waar het kan de lange ritten op over meerdere dagen. Dan is het wel lekker om ergens te slapen met de gemakken van nu: schone WC, een douche, drinkwater en elektra. En als het even kan: wifi en een zwembad. De eerste ranch die we bezoeken heet Wind Walker Homestead, en die heeft het allemaal. We kunnen er met een All Terain Vehicle rijden, paardrijden en, jawel, jagen. We verblijven liever in het zwembad en genieten van een mooi kampvuur en prachtige sterrenhemel. Want dat is hier wel uniek, weinig omgevingslicht dus veel sterren. Bij het kampvuur ontmoeten we een koppel dat bij een Mormoontempel in de buurt getrouwd is en daar nu, als een soort reünie, weer op bezoek gaat. Ze maken er een lang weekend van, met hun gezin van inmiddels acht kinderen.

Een andere overnachtingsplek is bij Dani en zijn vrouw op de Sevier River Ranch. Als we kennis maken krijgen we eerst een dikke knuffel, en als blijkt dat we uit Nederland komen begint Dani “Lang zal ze leven” te zingen. Waar we in Wind Walker Homestead op plek 1 van de 8 stonden heeft Denny het grootser aangepakt. 5 jaar geleden nam Dani de ranch van zijn ouders over en bouwde er een mooie boerencamping van, compleet met basketbalveld, zwemmeertjes en tientallen ruime plekken aan het riviertje. Nu heeft hij de halve camping vol staan, met vaste gasten, doorreisvolk en hele boy scout groepen. Maar hij is nog niet klaar, hij vertelt ons zijn toekomstplannen, het moet groter en bekender, maar vooral het moet meer.

Voor ons zijn de ranches een tussenstation tot ons doel, namelijk de twee nationale parken Bryce en Zion. Maar waarom zouden we daar niet ook in een (soort van) ranch slapen? Om Ruby’s Inn een ranch te noemen is wel wat vergezocht, maar het heeft toch wel een beetje de ranch-sfeer. Het is ruim honderd jaar geleden opgezet als ranch, maar al snel zag de eigenaar de waarde van toerisme in toen hij Bryce had bezocht. Inmiddels zijn er honderden camperplaatsen, twee hotels en ontelbare huisjes voor mensen om te verblijven. Vier avonden per week organiseren ze er ook een rodeo en een handige shuttlebus brengt ons er heen waar we voor de tweede keer dit Amerikaanse tafereel mogen meemaken.

Na alle nationale parken die we al gezien hebben, hebben we eigenlijk relatief lage verwachtingen van Bryce Canyon. Na Yellowstone waren we wellicht een beetje ‘nationale parken’-moe en konden we ons geen voorstelling meer maken waar we van onder de indruk zouden zijn. We worden echter ontzettend verrast door een spektakel in Bryce dat we nog niet eerder gezien hebben: honderden verticale rode rotspartijen genaamd hoodoos die in een vallei (of canyon) staan. Het is wat kleiner dan de Grand Canyon en daardoor is alles dichterbij en kan je gemakkelijker afdalen. Dat levert uiteraard weer mooie plaatjes op.

En dan hebben we nog een nationaal park: Zion. Hier hadden we nog minder verwachtingen van. Wat moet een extra park nog toevoegen aan alles wat we al gezien hebben? De route van Bryce naar Zion is een pareltje, met de vele ranches en later ook rotsformaties. Maar terwijl we rijden vliegen de waarschuwingen om onze oren. Maximale hoogte 13 ft (wij zijn 12 ft), vanaf 11,3 ft heb je een permit nodig. Maar waar haal je deze permit? We rijden toch maar door. We lezen verboden voor tractors, vrachtwagens, opleggers en wat al niet meer. Oei! Waar rijden we op af? Al deze waarschuwingen blijken voor een lange tunnel, lang geleden aangelegd toen auto’s nog niet zo groot waren. We kopen onze permit en met onze hoge camper moeten we in de kilometerslange smalle tunnel precies in het midden rijden. Het tegemoetkomend verkeer is even stopgezet door de ranger om ons en andere campers voorbij te laten. En er is licht aan het einde van de tunnel (niet erin). Wauw, wat een uitzicht!

Het mooie aan Zion is dat het, net als de Grand Canlyon en Bryce, een vallei is. Maar in tegenstelling tot de andere parken, is Zion relatief smal en ga je er doorheen in plaats van bovenlangs. Het mooiste plekje is the Narrows, een zeer smal stuk van de vallei waar je door de rivier kunt lopen. Het is op sommige stukken slechts een paar meter breed maar honderden meters hoog! Spannend om dit een klein stukje te lopen, want de volledige 15 km kunnen we met de kids helaas niet doen. Gelukkig zijn er nog genoeg andere wandelingen om wel te doen.

We sluiten ons bezoek aan Zion af in een intense 38 graden in het zwembad. Nu op naar Las Vegas, waar het nog een paar graden warmer is…

Liefs, Carlijn en Teun

PS. Deze kwamen we nog tegen 😉