Argentijns genieten

Argentinië is het land van de wereldberoemde Argentijnse steak, heerlijke wijnen en het land van de tango en de passie. Het is het 5de land dat we aandoen op deze reis. Ondanks dat het land de afgelopen jaren een aantal keer failliet is gegaan en de inflatie de inwoners bij de keel grijpt, voelt het aan als een modern en westers land, waar mensen de tijd nemen om te genieten van wat Argentinië beroemd maakt. Na drie dagen in Chili te zijn geweest, verlaten we het land alweer (geen paniek, we komen nog terug); op zoek naar de prachtige natuur, de beste wijnen en de perfecte steak van Argentinië. Na een busrit van acht uur komen we, samen met Victor en Elin, aan in Salta, een koloniale stad in het noordwesten.

Salta is opgericht in 1582 door de Spaanse ontdekkingsreiziger Hernando de Lerma; als tussenstop tussen Lima en Buenos Aires. In de stad vind je vele koloniale gebouwen, kleurrijke kerken en de Spaanse sfeer druipt van de stad af. Met onze Zweedse vrienden genieten we die avond voor het eerst van een echte Argentijnse maaltijd, die hier niet voor 10 uur ’s avonds wordt geserveerd. Één portie bestaat uit een halve kilo vlees, frietjes of aardappelpuree en een gemengde salade. De steak wordt traditioneel op kolen gegrild, is gezouten, een beetje knapperig van buiten, van binnen rood en mals en de rooksmaak is duidelijk aanwezig. Een fles Malbec, de meest verbouwde druif in Argentinië, maakt de maaltijd compleet. Na een dag lang in de bus zitten en een koningsmaaltijd eindigen we rond 2 uur ‘s nachts in ons bed.

Het meest indrukwekkende museum dat deze stad we bezoeken is het Museo Arqueología de Alta Montaña (MAAM). Dit museum is gewijd aan de vondst van drie gemummificeerde Inca kinderen op een vulkaan op 6,7 km hoogte. Deze mummiekinderen zijn uniek doordat ze nog volledig intact zijn en door de grote hoeveelheid attributen die erbij gevonden zijn. De kinderen werden in de tijd van de Inca’s geofferd om de goden goed te stemmen en om families te verenigen. We mogen hier geen foto’s maken, maar online staan er genoeg.

Na een paar dagen Salta, met dagelijks steak en wijn, nemen we afscheid van Victor en Elin en gaan we op avontuur met onze eigen wielen. De omgeving van Salta en met name Quabrada de Cafayate en Valles Calchaquíes blijken zeer de moeite waard te zijn. Omdat een groot deel van de wegen onverhard is, wordt geadviseerd om een SUV te huren, maar helaas past dat niet binnen ons budget. Onder een SUV verstaan ze hier trouwens een Dacia Duster (die hier als Renault Duster door het leven gaat), een auto die niet bepaald hoog staat op het Top Gear cool board. Wij laten de Frans-Roemeense combinatie staan en gaan voor regionaal: de Chevrolet Classico, een goedkope auto die de rit over de hobbelige wegen hopelijk aankan.

Onze route begint op Ruta Nacional 68, een mooie asfalt weg langs kleine dorpjes, een groot meer en rode rotspartijen. De rode rotspartijen hebben ieder hun eigen naam. Zo heb je El Anfiteatro (amfitheater), een natuurlijke akoestische uitsparing in de rode rotsen; La Garganta del Diablo (keel van de duivel), een nauwe opening waarin de laagjes van de rotsen goed te zien zijn en El Sapo, een rots in de vorm van een pad. De verschillende rotsen en het landschap dat hierdoor wordt gecreëerd maken dit tot een adembenemende autorit.

Wij overnachten in Cafayete, een dorpje te midden van wijngaarden. Veel plekken blijken dicht bij aankomst, dus wij strijken met zijn tweeën neer in een restaurantje waar we genieten van een lama stoofpotje en, uiteraard, een Argentijnse wijn. De volgende dag vervolgen we onze autorit op één van de meest bekende wegen van Argentinië, Ruta Nacional 40. Ruta 40 is met meer dan 5.000 km lengte één van de langste routes ter wereld en is de Argentijnse versie van Route 66. De onverharde weg neemt ons mee langs Valles Calchaquies, een vallei met scherpe rotsformaties, wederom schitterende landschappen en Molinos, een klein dorpje dat lijkt te hebben stilgestaan in de tijd. In Cachi komen we nog oude bekenden tegen, de Vlaamse Stijn en Julie. We zijn ze eerder tegen gekomen op de Galapagos eilanden, in Huacachina, La Paz, Rurrenabaque en nu hier. Later, in Mendoza, drinken we nog een biertje met ze en wisselen we verhalen en foto’s uit. Vanuit Cachi maken we ons op voor het laatste stukje van onze roadtrip, terug naar Salta.

Ten zuiden van Salta ligt Mendoza, een busrit van 18 uur, voor ons de langste tot nu toe. Het unieke klimaat in Mendoza maakt deze regio ideaal voor het verbouwen en maken van wijn. De ligging aan de voet van het Andesgebergte zorgt voor overweldigende landschappen, gevuld met wijngaarden en gaucho (cowboy) ranches. Wij genieten van beiden. In ons hostel drinken we dagelijks van onbeperkt gratis wijn. Met de fiets bezoeken we verschillende bodegas buiten de stad, waaronder het klassieke wijnhuis Domiciano, het wijnmuseum La Rural en de grootste, meest exclusieve wijnproducent Trapiche. Bij elk proeven we verscheidene wijnen. Een andere dag verkennen we met zonsondergang te paard de heuvels van Mendoza, Teun’s jeugdige paard Rubio in gallop en Carlijn’s paard Aspero rustig stappend, ruikend en etend van elk struikje. We genieten van elke minuut. Ons paardrijdavontuur sluiten we af met een BBQ (weer met onbeperkt wijn) op de ranch van gaucho Javier, die ons bij het kampvuur vertelt over zijn dagelijkse leven.

Ook in Mendoza is het genieten. Elke straathoek kent gezellige koffietentjes en het centrum heeft vele groene pleintjes waar jong en oud rondhangt. Plaza España ziet er mooi uit met Spaanse tegeltjes en een kleine fontein. De lokale jeugd heeft zich hier gevestigd en er wordt gitaar gespeeld, geskateboard, gereden op BMX fietsjes en er worden kunstjes gedaan op een gespannen koord. Hier zien we voor het eerst in onze Zuid Amerika trip twee mannen vrijuit met elkaar kussen. Het fijne plein met een gemoedelijke sfeer maakt ons duidelijk dat Argentinië een stuk moderner en westerser is dan de noordwestelijkere landen die we bezocht hebben.

Doordat het land zelf een aantal keer failliet is gegaan de afgelopen jaren, heeft de regering besloten buitenlandse munteenheden te bannen uit Argentinië en de Argentijnse peso kunstmatig hoog te houden (1 dollar = 8,55 pesos). Hierdoor is naast de officiële wisselkoers een tweede onofficiële wisselkoers ontstaan voor dollars, de zogeheten blue rate (1 dollar ≤ 12 pesos). Interessant voor toeristen zoals wij, omdat daarmee je trip in Argentinië significant goedkoper wordt. De blue rate vind je in wisselkantoortjes, maar voornamelijk op straat bij de cambio mannetjes, die herkenbaar aan de rekenmachine in hun hand zachtjes aan je vragen of je op zoek bent naar pesos. Officieel illegaal, maar zo wijdverspreid dat zelfs de politie je de weg kan vertellen naar de straten waar dit gebeurt. Met de dollars uit Peru nog bij ons maken wij ook gebruik van deze service om onze reis betaalbaar te houden. Hoewel het niet helemaal veilig en relaxed aanvoelt om geld te wisselen bij mannetjes op straat gaat gelukkig alles elke keer zonder problemen goed en genieten we zo van een goedkoper Argentinië.

Voor onze laatste dag in Mendoza reserveren wij op goed geluk een tafeltje bij het ‘gesloten deur’ restaurant Ituzaingo, een van de beste restaurants in de stad. De eigenaar Gonzalo Cuervo heet ons welkom in wat later blijkt zijn eigen huis te zijn. In zijn huiskamer en tuin proeven we zeven gerechten, ieder vergezeld door een passende wijn. De gangen variëren van een zalm ceviche tot een zeer kazige cheesecake. Als hoofdgerecht kiezen we voor de perfect rosé gebakken Filet Mignon, de best denkbare afsluiter van het Argentijnse genieten.

Wij gaan terug naar de westerbuurman van Argentinië, Chili. Laat de feestdagen maar komen, fijne feestdagen allemaal!

Liefs Teun en Carlijn